شاید درمیان کارگردان‌های حال حاضر، پدرو کوشتا از همه بیشتر تاریخ سینما را در سینمای خود رعایت می‌کند. اما نه به آن گونهٔ شفاهی و تحت‌اللفظی که مثلا در تارانتینو می بینیم. بلکه بیشتر به سیاق موج نویی ها. یا حتی رفن. شباهت مستقیمی شاید دیده نشود. از دهان شخصی نیز نشانه‌ای زاده نمی شود،بلکه در خالص ترین حالت القای عشق سینمایی در یک یادآوری محقق می‌‌شود. یادآوری که در ذهن سینه‌فیل انجام می‌گیرد و آن تصویر روح تصویر آشنای…

درونمایه‌ی بنیادین آخرین فیلم کوبریک پیرامون یک پارادکس پیچیده و چندلایه می‌چرخد؛ ناپاک‌ترین روابط و منحرف‌ترین اعمال در مقدس‌ترین روز سال:زادروز عیسی مسیح. دراینجا ما تنها چیزی که می‌بینیم انحطاط است، زوال اخلاق که زیر مناسبات پنهان می‌شود و کمی بعد، آن را بصورت عریان می‌بینیم‌؛ درست مانند تصویری که کمی پیش از مشخص شدن نام فیلم درآغاز می‌بینیم: زنی برهنه می‌‌شود و در ادامه ما شاهد برهنگی تمام امیال پنهان شده در طبقات مختلف، میان آدم‌های متنوع هستیم. مولف…